Partia szkocka zaczyna się od ruchów:

1. e4   e5

2. Sf3  Sc6

3. d4   e:d4

4. S:d4 (patrz diagram)

Debiut pochodzi z 1750 roku, kiedy to anonimowy autor z Modeny we Włoszech wspomniał o charakterystycznym układzie figur w swoim traktacie szachowym. Jednak debiut ten został nazwany dla uczczenia korespondencyjnego meczu szachowego pomiędzy Edynburgiem a Londynem, który odbył się w 1824 roku. Partia szkocka stała się popularna w XIX wieku. Na początku XX wieku popadła w niełaskę, ponieważ uważano, że zbyt wcześnie uwalnia napięcie w centrum i pozwala czarnym wyrównać grę bez większych trudności. Ostatnimi czasy, jednakowoż, arcymistrzowie Garri Kasparow i Jan Timman ponownie spopularyzowali partię szkocką, używając jej od czasu do czasu jako elementu zaskoczenia przeciwnika aby uniknąć dobrze znanej i wszechstronnie przeanalizowanej partii hiszpańskiej (źródło: Wikipedia; modyfikacja: Krzyś).